«Արագիլ» ռեստորանը կառուցվել է 1960 թվականին: Այն սպիտակ քարից է և բարձունքի վրա իջած ժողովրդի կողմից միշտ հատուկ վերաբերմունքի արժանացած թռչնի` արագիլի գաղափարն է արտահայտում, իհարկե շատ վերացարկված: «Արագիլ» ռեստորանի կառուցումը մոտ էր ավարտին, երբ պատվիրատու հիմնարկը և նախարարության ղեկավարները որոշել էին փոխել «Արագիլ» անվանումը՝ դնելով խորհրդային ավելի հնչեղ շաբլոնային անվանում` «Մոսկվա»: Իսրայելյանի այցից հետո միևնույն է պատվիրատուները անդրդվելի են մնում: Երբ Իսրայելյանը տեսնում է ինչպես են փոխվում անվանման տառերը շատ է զայրանում և տեսակցություն է խնդրում կոմկուսի կենտկոմի առաջին քարտուղար Յակով Զարուբյանից: Երկու օր անց ռեստորանի ճակատին էին «ԱՐԱԳԻԼ» տառերը: Այն ժամանակ սա բացարձակ անհնարին թվացող երևույթ էր և կարծես հրաշք լիներ: Հարցն այն է, որ սպիտակ այս շինությունը` «թառած» բարձունքին հենց «Արագիլ» պետք է կոչվեր, առավել ևս, որ շենքի արևելյան պատի վրա գեղեցիկ, ոճավորված բուսանախշի վրա մեկ ոտքին կանգանած արագիլ է պատկերված: Այն քանդակել է բազմաշնորհ քարտաշ և ոսկերիչ վարպետ Հրաչ Ստեփանյանը:
Իսրայելյանի մասին Ցոլակ Ազիզյանի հուշերում կարդում ենք՝
“Շատ ուրախացավ, երբ “Արագիլ” ռեստորանը կառուցվեց։ Երբեմն ժամանակ էինք անցկացնում այնտեղ՝ ընտանիքով, ընկերների ու բարեկամների հետ։ Շենքի մասին երբեք չէր խոսում, բայց հիանում էր այնտեղից երևացող Երևանով ու Արարատով։ Երբ նստած էինք լինում կամարների տակ, առաջարկում էր գնալ Արարատը նայելու աջ մասում կառուցված տաղավարից, որ հատկապես կառուցվեծ էր այդ լեռը վայելելու համար։”
