Հաղթանակի զբոսայգու մուտքը համալիրի վերջին իրականացված կառույցն է` կատարված 1982 թվականին: Կառուցումը կատարվել է Արեգ Իսրայելյանի ղեկավարությամբ Ռաֆայել Իսրայելյանի նախագծով, նրա մահվանից հետո: Ունի կենտրոնական սիմետրիկ առանցք, ինչպես Իսրայելյանի մյուս
Ապարանի հերոսամարտին նվիրված հուշարձանը հանդիսանում է ժամանակակից հայկական հուշահամալիրային ճարտարապետության լավագույն նմուշներից մեկը: Սա ժողովրդի հերոսական կերպարին նվիրված կոթող էկանգնեցված երկու ճակատամարտերի՝ 1918 և 1945 թվականների ապարանցի հերոսների և 1915
Վազգեն Ա. Կաթողիկոսի գահակալության օրոք Սբ. Գայանե եկեղեցու բարեկարգման աշխատանքներ են ծավալվում, որոնց թվում և Ռ. Իսրայելյանին հանձնարարվում է եկեղեցուն հարող բակային տարածքում կառուցել աղբյուր, որը նա կառուցեց և որի
Էջմիածնի Մայր տաճարի բակի արևելյան կողմում 1967 թվականին «Կաթնաղբյուր» կոչվող աղբյուր հուշարձանը կառուցեց Իսրայելյանը: Այն դեպի Մայր տաճարը տանող գլխավոր ուղու ձախ կողմում է գտնվում, ճանապարհից փոքր ինչ հետ, տպարանի
Հայրենական մեծ պատերազմում զոհված բանացի մարտիկներին նվիրված հուշարձանը կառուցվել է 1967 թվականին Ադրբեջանի հանրապետության Դաշքեսանի շրջանի Բանանց գյուղում: Հուշարձանի կառուցման գաղափարը պատկանել է երևանաբնակ մի խումբ բանանցիներին: Կառուցման կապակցությամբ ստեղծվում
Հուշարձանը նվրիվում է 1915 թվականի Մեծ Եղեռնի զոհ գնացած Սեբաստահայերին: Աղբյուր-հուշարձանը ունի ուրույն սլացիկ հորինվածք, արծվի թեւին պատկերված է հավերժության նշանը, խորհրդանշող հայ ազգի կենսական ոգու անմահությունը: Արծվի ներքեւում գտնվում
Աղբյուրները կառուցվել են 1965 թվականին Երևան և 1967 թվականին Իտալիաի Կարրարա քաղաներում:Աղբյուրները տեղադրված են ինչպես Երևանի Օղակաձև զբոսայգում, այնպես էլ Իտալիայի Կարրարա քաղաքում, ի նշանավորումն քույր քաղաքների:Երևանյան աղբյուր-հուշարձանի հորինվածքը հետևյալն
Երևանի Ծիծեռնակաբերդի բարձունքում վեր խոյացող Հայոց Մեծ եղեռնի զոհերի հուշարձանն ուխտատեղի է ամեն մի հայի համար: Այն կառուցվել է 1968 թվականին: Ի դեպ, ինչպես վկայում է այս հուշարձանի հեղինակներից Սաշուր
Մեր քաղաքում առկա քաղաքաշինական լուրջ խնդիրների կողքին երբեմն աննշան են թվում կոսմետիկ բնույթ կրող, բայց կարևոր էսթետիկ կողմ ունեցող հարցերը։Մասնավոր սեփականություն հանդիսացող շատ տարածքներում առկա բարեփոխումներն աչքի են ընկնում ճաշակի
«Վահագն վիշապաքաղ» ուղենիշ – հուշարձանը գտնվում է Երևան – Սևան ավտոճանապարհին, կառուցվել է 1962 թվականին: Երևանի հյուսիսային մուտքն է սա: Քարի մակերեսի վրա քանդակված է Վահագնի վիշապամարտը: Վահագնը հայկական առասպելաբանությունում
Ավագ խորանի նոր, երկաթբետոնե հատակը կառուցելուն զուգընթաց Վեհափառ Հայրապետի պատվերով ճարտարապետ Ռաֆայել Իսրայելյանը մշակում էր Ավագ սեղանի նախագիծը: Ներկայացված բազմաթիվ էսքիզներից հավանության արժանացածը, ըստ հեղինակի մտահաղացման, եռամաս էր՝ բաղկացած պատվանդանից,
Հաջորդ կարևոր գործը Մայր տաճարի Իջման սեղանի վերակառուցումն էր: 1961 թվականին Իջման սեղանի նախագծման և քանդակազարդման էսքիզների մշակումը հանձնարարվեց ճարտարապետ Ռաֆայել Իսրայելյանին, որի ներկայացրած էսքիզը քննության առնվեց և հավանության արժանացավ:Ըստ
Ուղենիշ – հուշարձանը գտնվում է Երևան – Էջմիածին ճանապարհին, կառուցվել է 1960 թվականին: Սա Երևան քաղաքի հարավային մուտքն է: Օդանավակայանից դեպի քաղաք եկողների առջև, ճանապարհի ձախ կողմում բացվում է այս
Միայնակ կանգնած է ժայռին և վերևից իշխում է ամբողջ բաց տարածության վրա: Հիշեցնում է Գեղարդի վանքը կառուցող Պռոշյանների տոհմի զինանշանի առյուծը: Աչքի է ընկնում նրբագեղ գծերի պլաստիկայով: Արտիստիկ անկաշկանդությունն ու
Գեղարդի վանքի կամ Այրիվանքի հռչակավոր ճարտարապետական համալիրը՝ բաղկացած ժայռափոր և վերգետնյա եզակի հուշարձաններից, դարձավ Ս. Էջմիածնի Մայր Աթոռի հոգատարության առարկան Վազգեն Ա. Կաթողիկոսի օրոք –(սկսած 1958 թվականից և շարունակվեց հետագայում):Հավատացյալ
Սուրբ Հռիփսիմե եկեղեցու բակի աղբյուրը կառուցված է բազալտից: Ունի լակոնիկ կերպար, ընդհանուր առմամբ սիմետրիկ է, կենտրոնական մասում առաջ եկած շրջան է եզերված քարակոփ գնդերով, շրջանի կենտրոնում գտնվում է ջրի ծորակը:Հորինվածքում
Արարատի տաճարը, որ ժողովրդի մեջ ավելի տարածված է որպես «Չարենցի կամար», քանի որ կամարի շուրջըֆասադին փորագրված են չարենցյան սքանչելի տողերը Արարատի մասին, կառուցվել է 1957 թվականին: Էսքիզներից մեկի աջ անկյունում
Նստարանը գտնվում է Ավետիք Իսահակյանի տուն-թանգարանի բակում, կառուցվել է 1955 թվականին: Նստարանը տուֆակերտ է, զարդարված են մեջքի վերնամասը երկու կողմերը և երկու կողմերի հենվելու համար նախատեսված մասերը: Մեջքի վերևի լայնակի
Ուղենիշ կոթողը կառուցվել է 1954 թվականին Երևան – Զվարթնոց ավտոճանապարհի վրա: Արծիվը` արիության, անվախության ու նորոգման խորհրդանիշը, Իսրայելյանի սիրած թեման էր և ուղեկցել է նրա ստեղծագործությունները ամենատարբեր ոճավորումներով: Արծիվը, վեհորեն
Նվիրված է 1941-1945 թվականի Հայրենական Մեծ պատերազմի զոհերի հիշատակին: Հորինվածքը սիմետրիկ է, տուֆակերտ: Աջ և ձախ կողմերում կան կամարաշարեր, մեջտեղի մասում կամարի մեջտեղում աղբյուրն է: Ունի ֆիրզ:
Հուշարձանը դեպի վեր ձգտող համաչափություններ ունեցող ուղղանկյուն ծավալ է՝ եռանկյունաձև վերջավորությամբ պրոֆիլավորված քիվով պսակված: Հուշարձանի կենտրոնական մասում կրկնակի կամարներ են արված, որոնցից առաջինը հենվում է նախշազարդ՝ կորնթականը հիշեցնող խոյակներով պսակված
Աղբյուրը նվրիված է «Հայրենական պատերազմի Փարաքարցի քաջարի մարտիկներին»: Իսրայելյանի աղբյուր-հուշարձաններից առաջինն է: Տուֆակերտ է, հատակը երեսպատված է բազալտե սալերով: Հորինվածքը իրենից ներկայացնում է քառանկյուն «պարիսպ», որի բարձրությունը հաշվի է առնված